اشکی در گذر گاه
از همان روزی که دست حضرت " قابیل"
گشت الوده به خون حضرت "هابیل"
از همان روزی که فرزندان "ادم "
- صدر پیام اوران حضرت باری تعالی-
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
ادمیت مرد
گر چه ادم زنده بود
از همان روزی که "یوسف" را برادر ها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند
ادمیت مرده بود
بعد دنیا هی پر از ادم شد و این اسیاب
گشت و گشت
قرن ها از مرگ ادم هم گذشت
ای دریغ
ادمیت بر نگشت!
قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است!
سینه ی دنیا زخوبی ها تهی است
صحبت از ازادگی پاکی مروت ابلهی است
صحبت از موسی و عیسی و محمد نا بجاست
قرن موسی چمبه ها است !
من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فقان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار!
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای! جنگل را بیابان می کنند!
دست خون الود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
انچه این نامردمان با جان انسان می کنند
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفت و گو از مرگ انسانیت است
فریدون مشیری
محرابه
